Bus naar Syrië

"Bekijk dit maar eens goed", zegt ze. Ze drukt hem een papier in de hand. "En denk erover na." Hij was aan het dollen met een vriend, daar in die kamer van de jongerenwerking die eigenlijk ook bureel is. Waar zij altijd mogen komen rondhangen. Die plek is hun nieuwe huiskamer. Hier kunnen ze even dollen. En ook hulp krijgen. Advies. Over verblijf. Over hun nieuwe bestaan. Zoals de bus, de school. Advies met de glimlach en met warmte.

Hoe oud zou hij zijn? 15? 16? Hij spreekt trouwens perfect Nederlands.

Ze heeft bustijden voor hem uitgezocht naar een andere school, zo begrijp ik. "Goede bus, toffe lessen, toffe kinderen, allemaal goed", begint hij opeens zijn hart te luchten, met een gezicht alsof hij grapt maar op serieuze toon. "Ik wil niet nadenken over school hier. Ik had een school in Syrië." "Wel," grapt een andere jongerenwerkster mee, "dat zou wel een lange busreis zijn." "Meteen!", zegt hij meteen, nu helemaal serieus. "Ik zou nu de bus nemen, naar Syrië, voor een dag, voor een uur."

Het is opeens even helemaal stil. Een seconde, en dan herneemt het dollen weer.