Hie se.

Het is weer zover. Bijbelgroep in Don Bosco. Een koffiezaaltje, een thermos, wa chipkes en koekskes, winterjassen aan de kapstok, samen dicht bijeen als verschillende mensen, iemand nieuw erbij dus we stellen ons aan elkaar voor. En we zijn weer vertrokken. 

Den Baaibel. Twee verhalen. Vooral dat over Jezus komt binnen. "Amai, as k da zoe lees, wier ik er gère baai gewest." Jezus brengt "goe niefs" aan arme mensen en gevangenen. Dat ze bevrijd zullen worden, en Hij zegt er dan nog bij dat dat vandaag realiteit wordt (Lukas 4). 

"Wel", haakt een ander daarop in, "dees is just mè maai gebeurd ze." En dan komt er een heel verhaal. Met tranen. Over zich jarenlang niemand en dom hebben gevoeld. En dan iemand ontmoeten die haar verhaal en gevoel naast de bijbel legt. De franc die valt. We luisteren knikkend. "Een echte ommekeer", beaamt iemand. We herkennen wel iets. Van "dinges van mai afsmaite", mijn eigen plek innemen. Nu maakt het niet meer uit wat mensen van mij denken. Er heeft niemand het recht een ander weg te zetten. 

"Hie se, voila se, durover gaget", zegt iemand terwijl hij naar het verhaal van Jezus wijst. Het gebeurt ècht. Vandaagdedag. Dat goe niefs van Jezus. Soms hè. En het kan jaren duren. En nog moeilijk zijn van tijd. En we kunnen het maar als wij het ook doen voor elkaar. Kansen geven, aandacht. Voorthelpen. Tegen de stroom van egoïsme in. 

Hie se. Durover gaget.