Kloof

2019. Het lijkt het Jaar van de Kloof te worden. Het water is diep tussen het Verenigd (?) Koninkrijk en Europa. De dissonantie is groot tussen politici en kiezers-belastingbetalers. De globalisatie valt uiteen in concurrerende machtsblokken. De handdrukken tussen potentaten voor de camera blijken fake news als het erop aankomt. De wereld wordt opgedeeld door muren, prikkeldraad, grensbewaking en polarisatie. Migratie doet regeringen vallen en goedbedoelende leiders struikelen. Overal kloven, afgronden en muren tussen idealen en praktische bezwaren. 

En de gewone mens merkt het allemaal vooral via zijn portemonnee. De één kan na de crisisjaren weer opgelucht ongelimiteerd consumeren, vliegen, zonnebaden, fuiven en zich overeten. En af en toe klagen over de belastingen. Vanuit zijn veilige beveiligde bubbel. Terwijl een paar straten of kilometer verder, buiten het zicht van villabewoners en reality tv, steeds meer éénoudergezinnen, senioren en pas erkende vluchtelingen opgestapeld leven in schimmige, schimmelende appartementsblokken. De kloof tussen rijk en arm wordt dieper. Tussen huisbezitters en eeuwige huurders. Tussen restaurantgeabonneerden en voedselbankkrabbers. Tussen mensen voor wie het niet op kan en mensen voor wie het leven bikkelhard is. 

En dan krijg je wat je hier ziet: zelfs demonstranten gaan met hun gemakkelijk te doorprikken ballonnekes zomaar voorbij aan de man met de vele rugzakken.

Is de wereld reddeloos verloren? Geen idee. Je zou het vaak denken. Zelfs Afrika scheurt letterlijk in tweeën langs de Grote Slenk. We leven in een gebroken wereld.

Maar Leonard Cohen zong dat net via de barst het licht binnenkomt.