Koek

Ik mag meteen binnenkomen. Ze ontvangt me zomaar. Wat weet ze nu van mij. Ze maakt thee voor me. Ze biedt me er iets lekkers bij aan. Ze heeft het zelf gemaakt. Haar oven is stuk. Daar maakte ze normaal allerlei lekkers mee. Met zowat niks. Want ze heeft zowat niks. Nu heeft ze iets gemaakt zonder oven, met zowat niks. Een soort koek. Met melk, suiker en wat kruimels. Het smaakt wonderlijk lekker. Zacht en smeuïg. En ze vertelt. Haar leven is ook stuk, net als de oven. Vastgekoekt. Wansmakelijk bitter. Dat is andere koek. Ik proef het mee, zittend in haar kamer, luisterend naar haar verhaal. Ik kan helemaal niets doen, enkel luisteren. En voelen. Mijn verstand loopt hier ook op stuk. Met een wrange smaak over zoveel leed neem ik nog een stukje van haar lekkernij aan, nip ik aan haar thee. Ik voel me als Elia, door God gestuurd om te ontvangen uit de hand van een vrouw zonder perspectief. Ze had alleen nog maar een beetje meel. Dat was het laatste. En daarvan gaf ze hem. Hij at uit haar hand. De troosteloze vrouw geeft wat ze zelf niet heeft. Oven stuk, leven vastgekoekt, maar je kunt blijkbaar altijd blijven geven. Wat daar ontstaat, kan nooit meer stuk. Dat is pas andere koek.