Recht op veiligheid

Een meisje fietst langs het kanaal. Een man maakt het meisje kapot. En daarmee alwie haar liefhad en achterblijft. Want hoe moet je in godsnaam verder leven met zoveel verdriet, verslagenheid, machteloze woede? Bloemen, kaarsen, briefjes, stille en minder stille marsen - het lijken onbeholpen pogingen. Verzoek om camera's, meer juridisch personeel, betere hulpverlening. Is dat genoeg? De publieke opinie maakt zich razend en schreeuwt middeleeuws om wraak. Soms wel heel selectief.

Nog zoveel meer meisjes en jongens raken vermist, ten prooi, gelyncht. In asielcentra, jeugdinstellingen, op straat, op de vlucht, in zee. Maar ook achter voordeuren. 

En ook volwassenen zitten in de tang, worden overmeesterd. Door geweld. Door angst. Ouderen. Daklozen. Psychisch kwetsbaren. Transmigranten. En u, jij, en ik. Wat moeten we ermee? Waar ben je nog veilig?

Wat is het antwoord? Repressie? Controle? Tegenagressie? Een actief optredende overheid? Polarisatie, verschansing, antipolitiek? 

Of bloemen, kaarsen, briefjes, marsen, tranen, knuffels? 

Deze wereld is pas veilig als elk gebaar en elk optreden iedereen insluit en niemand over het hoofd ziet of ontmenselijkt. Op alle niveaus.