Onmacht is de grens waar niemand aan wil. Als je jong bent, kan alles. Als je kansen krijgt, krijg je alles voor elkaar. Als je iets heel graag wenst, moét het lukken. Vroeg of laat lukt iets niet en botsen we. Dat gebeurt. Veel mensen blijven in de luchtbel van illusies of in de modder van frustraties voortdoen. En als...

Wat een mooi woord: huis-vesting. "Een overkoepelende term", legt Wikipedia uit, "... voor alle soorten onderkomens". De geborgenheid gloeit je warm tegemoet.

Een jongen zonder papieren. Dolend door de straten van een grote stad. Zonder naam, zonder gezicht, zonder belang. Toch? Totdat hij een nog kleinere jongen ziet, op het randje van de afgrond, net als hijzelf, bungelend aan de balustrade. Hij aarzelt geen seconde en klimt als een Spiderman vier verdiepingen hoog met gevaar voor eigen leven en redt...

Dit Griekse woord staat tussen woorden uit allerlei andere talen op de voorgevel van een middelbare school midden in 't stad. Ze betekenen allemaal hetzelfde: "Welkom." "Chairete" in het Grieks dus. Dat springt mij in het oog. Als dominee, bekend met de oorspronkelijke talen van de Bijbel, ken ik dat woord in een heel andere betekenis. "Wees blij"....

De eerste warme dag van het jaar lokt iedereen naar buiten. Zomer in de Seefhoek? Amai nog ni. Je kunt er niet naast kijken. Al je zintuigen mogen meedoen.

Stille Week. Een week lang zullen er stiltes vallen. En dat in een stad die nooit slaapt, nooit zwijgt, nooit stil valt. In het oog van de storm is de spanning even te snijden, in de luwte laat leed zich voelen als een loden last. Kruispunten wegen door, want zonen en dochters hebben er al te vaak het leven...

Daarmee begon het, nu zo'n 40 jaar geleden. Met dit verlangen. Een handvol mensen zag nood. En voelde zich geroepen om die te lenigen. Voedselpakketten. Tweedehands kleding. Menselijk contact. Je moet ergens beginnen. Het PSC ontkiemde en schoot wortel.

"Hoe was je bevestiging?", vroegen mensen mij. Ze bedoelen de dag, nu twee weken terug, waarop ik in mijn stadspredikantschap bevestigd werd, met een zegen van God, via mensen, in een heerlijke kerkdienst en receptie, een hartverwarmend samenzijn. Ik liep op wolkjes. Wat een feest was het, dit prachtige werk te mogen gaan doen en te ondervinden...

Muren hebben oren. Scherven brengen ongeluk. Stemmen kunnen breken. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. De ramen wenen tranen met tuiten. De barsten worden afgeplakt. De stilte overdag is oorverdovend. Iedereen loopt gespannen. Geweld kruipt in je kleren, angst beklijft tot op het bot. Wanneer begint het weer? Wat gaat er nu weer sneuvelen? Neenee...

De moeite om over na te denken: wie helpt wie eigenlijk?